Sancağa çıkma, Osmanlı Devleti'nde şehzadelerin devlet yönetiminde tecrübe kazanmaları amacıyla uygulanan bir sistemdi. Şehzadeler, belirli yaşa geldiklerinde sancak adı verilen illere vali olarak gönderilirlerdi. Bu sancaklar genellikle merkeze uzak olmayan, daha sakin ve yönetimi kolay yerlerdi.
Amaç: Şehzadelerin devlet işlerini öğrenmeleri, halkı tanımaları ve yönetim tecrübesi edinmeleri amaçlanırdı. Bu sayede tahta geçtiklerinde devleti daha iyi yönetebilecekleri düşünülürdü.
Uygulama: Şehzadeler yanlarına lalaları (öğretmenleri), askeri birlikler ve devlet görevlileriyle birlikte sancaklarına giderlerdi. Sancaklarında kendi adlarına para bastırabilir, ferman yayınlayabilir ve divan kurabilirlerdi. Ancak, her konuda merkeze bağlıydılar ve padişahın onayını almak zorundaydılar.
Önemli Sancaklar: Manisa, Amasya, Konya, Trabzon ve Kütahya gibi şehirler, şehzadelerin sıklıkla gönderildiği önemli sancaklardı. Manisa, özellikle "Şehzadeler Sancağı" olarak bilinirdi.
Kaldırılması: Sancağa çıkma usulü, 17. yüzyıl başlarında III. Mehmed döneminde kaldırılmıştır. Yerine, kafes usulü getirilmiştir. Bu değişikliğin temel nedeni, taht kavgalarını önlemek ve şehzadelerin merkezden uzaklaşarak isyan etme ihtimalini ortadan kaldırmaktı.
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page